انگور

Vitis vinifera, V. species

انگور مختص کوههای آسیای مرکزی می باشد. آسیای مرکزی، خانه ی طبیعی میوه های خیلی مهم می باشد. انگور های جنگلی، عموماً برای خوردن مناسب می باشند، در هر دو فورم سیاه و سفید رخ می دهند. شکی نیست که اجداد ما بهره ی خوبی از برداشت پائیزی این درختان مو برده اند، بویژه زمانی که آنها می توانستند به خوبی به بالای درختان آلوی جنگلی یا گلابی جنگلی بروند. وقتی که درختان جنگلی برگریز پائیزی در مناطقی بریده می شدند تا راهی برای زراعت و کشاورزی را بسازند، بهترین نوع درختان مو، و درختانی که آنها پرورش می دادند، نگه داشته می شدند. انگور یا مو، در بخش های غربی جنوب غربی آسیا، حدود 6000 سال پیش از عرضه اش، خانگی شده بود. یونانی ها احتمالاً حدود 3000 سال پیش به کش ت این میوه دست یافتند و بعد از آن سرتاسر دریای مدیترانه در امتداد کانال های دریایی فنیقی، گسترش یافت. کش ت مو، بوسیله ی رومی ها سرتاسر اروپا رواج پیدا کرد، و صومعه ها در اروپا، یکی از مخازن دانش کش ت و واریته ها شدند. اسپانیایی ها و پرتقالی ها، انگور ها را در تمام مستعمرات شمالی، مرکزی و جنوبی آمریکا با خود می بردند.

آمریکای شمالی، غنی از گونه ی vitis می باشد، و زمانی که انگور آسیایی در قرن هفدهم وارد کرانه ی دریای آتلانتیک شد، بویژه زمانی که گونه ی وارد شده در معرض بسیاری از بیماریها در کش ور جدیدش بود، گونه ها را جهت پیوند زنی با گونه ی محلی گرد هم آوردند. جوانه های این پیوند زنی های خود بخودی،‌ بخاطر مقاومت بیماری fox محلی، انگور مشک، انگور های ریوربنک یا ساحل رودخانه ای، و شیرینی و اندازه ی بیش از حد انگور های آسیایی اروپاییایی، مورد توجه قرار گرفته اند. واریته ی خیلی شناخته شده ی Concord انگور، مثالی از این گونه می باشد.

 

انگور آسیایی اروپایی، از لحاظ تجاری و بازرگانی سرتاسر جهان کش ت می شود، برخلاف اروپای غربی، بالکان، کالیفرنیا، استرالیا، آفریقای جنوبی، و شیلی، تولید کننده های عمده می باشند.

 

خوردن یا هضم انگور زمانی که شما 100 گرم از آنرا می خورید، تا حدی آسان می باشد، و حدود 18 درصد نیاز روزانه ی توصیه شده ی ویتامین C ی افراد بالغ را برآورده می کند. زمان برد که انگور بعنوان یک غذای سالم شناخته شود، و تصور می شده که می توانند حاوی مقادیر سودمند و مفیدی از آنتی اکسیدان ها، مواد دارویی گیاهی محافظ و طبیعی باشند. این محتمل می باشد که انگور های به رنگ خیلی تیره ( سیاه )، بیشترین مقدار مواد دارویی گیاهی محافظتی را در خودشان داشته باشند، هرچند این مورد تحقیق و بررسی قرار نگرفته است. Resveratrol، یک ترکیب فنولی، بهترین ترکیب حفاظتی شناخته شده در انگور می باشد، و آن مخصوصاً در واریته های انگور های پوست تیره رایج می باشد. آن در انگور های قرمز وجود دارد، و برخی بر این عقیده اند که مصرف انگور به رنگ نسبتاً قرمز، همراه با کاهشی در خطر بیماری انسداد شرائین قلبی می باشد. عصاره ی انگور های تیره، حاوی همان ترکیبات حفاظتی می باشند.

 

انگور های خشک شده ( کش مش ها )، در مطالعات علمی برای شناسایی میوه ها و سبزیجاتی که بیشترین مقدار از آنتی اکسیدان ها را دارند، در رده ی دوم قرار گرفتند. بر این اساس، کش مش ها باید گزینه ی ممتاز و شگرفی از بایت داشتن مقدار مواد حفاظتی، باشند.

 

بطور جالب توجهی، مطالعات اخیر روی کارآیی و اثرات آنتی اکسیدان های میوه های بازرگانی متعددی، انگور های قرمز تازه و شیرین را در اثر بخشی آنتی اکسیدان ها در برابر فرآیند های اکسیداتیو مضر در سلولها، در رده ی ششم قرار داد.

 

 

منبع: مرکز مقالات کشاورزی