بزرگترین وبلاگ مقاله کشاورزی ایران

 انبه

Mangifera indica

انبه متعلق به گروهی از گونه های درختان جنگل های بزرگ مختص یک منطقه ای می باشد که از شمال شرقی هند، سرتاسر آسیای جنوب شرقی و گینه ی نو امتداد دارد. برخی از 40 گونه، یا گونه های بیشتری، میوه هایی دارند که جنگلی برداشت می شوند ولی فقط انبه ی M. indica، یک گیاه خانگی می باشد.

انبه های جنگلی، میوه هایی دارند که خیلی ریشه دار، با تراکم زیادی از صمغ های ترپانتینی می باشند. برخی مانند M. quadifera، مواد دارویی تند ناشناخته ی مقوی در گوشت میوه دارند. برخی از گونه های جنگلی بزرگ هستند، بقیه کوچک، با میوه های با اشکال مختلف می باشند. میوه های با فیبر کم، نسبتاً بی هسته و کوچک و عاری از صمغ، که ما امروزه داریم،‌ پی آمد گزینش هزار ساله ی انسان می باشد. جوانه های انبه، خیلی متغیر می باشند.

انبه ها در طول میوه نشینی به یک دوره ی خشک نیاز دارند، آنها همچنین به حالات نیمه گرمسیری و گرمسیری بدون یخبندان نیاز دارند. گمان می رود که بازرگانان یا مسافران پرتقالی، احتمالاً در قرن شانزدهم، انبه را از هند به آفریقای شرقی، آفریقای غربی، و سپس به مستعمراتشان در آمریکا برده باشند. انبه در قرن هجدهم در هند غربی، و در قرن نوزدهم در فلوریدا کش ت شد.

انبه ها تاریخ مصرف کوتاهی دارند، اما بوجود آمدن باربری های هوایی به این معنا بود که انبه ها می توانند از نواحی گرمسیری آسیای جنوب شرقی، هند و آفریقا صادر شوند، و در بهترین شرایط وارد اروپا و آمریکای شمالی شوند.

نه تنها انبه ها منبع سرشاری از ویتامین C می باشند، آنها همچنین دارای بالاترین تراکم ویتامین A از میان هر میوه ی بازرگانی می باشند که اینجا نام برده شده است.

منبع: مرکز مقالات کشاورزی