مقاله شماره دوم ادامه مقاله يك-بيماري هاي قارچي شتر
مقاله شماره دوم ادامه مقاله يك-بيماري هاي قارچي شتر:
علايم باليني :
بسياري از شترداران با اين بيماري آشنا هستند ومي توانند اين بيماري را از ساير عفونت هاي جلدي شتر تشخيص دهند در شتران مبتلا به بيماري مي توان دو گونه از علايم باليني را مشاهده كرد . در فرم اول بيماري كه فرم تيپيك آن مي باشد رنگ لزيون ها قهوه اي _ سفيد است ( تصوير شماره 2 ) .
تصوير شماره 2 : لزيون هاي تيپيك بيماري كچلي بر روي بچه شتر
( تهيه عكس از Wernery & Kaaden ( 2002) )
اين لزيون ها به صورت مناطق گرد خالي از مو ديده مي شوند كه معمولاٌ در ناحيه ساق پا ، گردن وسر بچه شترها ديده مي شوند . فرم دوم بيماري به صورت عفونت عمومي شديد بر روي سر ، گردن ، پاها ودست ها و كپل ظاهر مي شود كه بعدها ممكن است كه مورد حمله كنه ها نيز واقع گردد .
بيماري بين انسان وشتر مشترك بوده ودر صورت آلودگي انسان ، ضايعات بيماري بر روي بازوان شخص مبتلا ظاهر مي گردد (Wernery & Kaaden ( 2002) ) .
تصوير شماره 3 : بيماري كچلي كه به صورت عمومي تمامي پاي بچه شتر را مبتلا كرده است .
(تهيه عكس از Wernery & Kaaden ( 2002) )
تصوير شماره 4 : بيماري كچلي در يكي از شتران منطقه طبس
( تهيه عكس از دكتر هاديان )
پاتولوژري بيماري :
در اين بيماري پوست منطقه آلوده ضخيم شده وبيماري رو به پايين پا توسعه مي يابد ، كراست هاي تشكيل شده حاوي بافت آسيب ديده ، سلول هاي التهابي ، خونابه وعوامل قارچي مي باشد عوامل قارچي را مي توان در داخل سلول هاي مو واقع در ميكرو آبسه ها ، فوليكوليتس وتريكوگرانولوماز مشاهده كرد ( Fadelmula et al 1994 ) .
در آزمايشات بافت شناسي شاهد بروز هيپركراتوز ، پاراكراتوز ،آكانتوز در لايه شاخي خواهيم بود . در رنگ آميزي هماتوكسيلين ايوزين مشاهده ويژگي رشته هاي قارچي به آساني امكان پذير نيست وبهترين راه براي مشاهده آن ها استفاده از رنگ آميزي PAS ورنگ آميزي كروكت ميتامين Grocotts Methamine نقره است ( Marks et al . 1986 ) .
تشخيص بيماري : معمولا تشخيص اوليه بيماري از روي علائم كلنيكي داده مي شود و جهت اطمينان از تشخيص، روشهاي آزمايشگاهي زير به كاربرده مي شود:
1- آزمايش ميكروسكوپي : جهت اين كار با يك اسكالپل كند و يا قيچي اقدام به تراشيدن اطراف جراحات فعال نموده و نمونه تهيه شده را روي لام قرار داده و چند قطره از محلول 10% هيدروكسيد پتاسيم يا سديم روي آن مي ريزند ، سپس اندكي حرارت داده و آنگاه آنرا با لامل پوشانده و زير ميكروسكوپ قرار مي دهند.
2-آزمايش فلورسانس : در اين حالت اقدام به تابانيدن اشعه مافوق بنفش بر موهاي آلوده مي نمايند و شاهد ظهور نور سبز كم رنگي در آن مي گردند و اين روش در حالت آلودگي به قارچ ميكروسپوروم قابل استفاده است در حالي كه در صورت آلودگي به قارچ تريكوفيتون ، چنين حالتي مشاهده نخواهد شد.
3-كشت قارچي : در اين حالت اقدام به كشت نمونه قارچي بر روي محيطهاي مخصوصي نظير سابورود دكستروز آگار ، و سوسلوآگار نموده و محيطها را در درجه حرارت اتاق نگه داشته و در طي يك هفته نتايج ظاهر خواهد شد.و در اين حالت مثبت بودن، شاهد ظهور كلني هاي معيني بر روي محيط خواهيم بود و مي توان صفات مورفلو لوژيك قارچ را در زير ميكروسكوپ مشاهده كرد.
درمان:
براي درمان كچلي (1983) Higgins توصيه مي كند كه جراحات آشكار بيماري در آغاز با آب و صابون شسته شود سپس آن را رها مي كنيم تا خشك شود سپس منطقه مبتلا را با محلول 10% -3% بخوبي شستشو مي دهيم و اين درمان را هر روز تكرار مي كنيم تا حيوان شفا يابد .البته بسياري از داروهاي ضد قارچي همانند ناتا مايسين Natamycin يا داروهاي تجارتي ديگر وجود دارد كه مي تواند براي درمان كجلي مفيد باشد.
EL -Timawy و همكارانش (1988) در مصر اقدام به بررسي حساسيت قارچ هاي جدا شده از شتر ها ، در برابر داروهاي كريزوولين و نستاتين نمودند و مشاهده كردند كه همه قارچ هاي جدا شده در محيط تا ميزان 160 واحددر امل از محيط كشت ، حساسيت شديدي نسبت به كريز وولين داشته اند در حالي كه نسبت به نستاتين مقاوم بوده اند . بدين جهت به نظر مي رسد كه استفاده از كريزوولين براي درمان شترها مي تواند مفيد واقع گردد. دز كريزوولين 20mg/k در دامهاي بزرگ است .
(1975)Boever & Rush در امريكا اقدام به درمان شتر هاي مبتلا به كچلي از طريق تجويز كريزوولين و ويتامين A و نيز با استفاده از مرهمي بنام پانالگ نمودند .آنها شاهد ظهور عوارض جانبي كريزوولين در حيوان همچون اسهال ، استفراغ و نا آرامي حيوان بودند و اين عوارض جانبي پس از كاهش دز روزانه كريزوولين از 5 گرم به 5/2 گرم ، از بين رفت و جراحات جلدي حيوان پس از سه ماه درمان بطور كامل شفا يافت .
واكسيناسيون و پيشگيري :
(1983) Khamiev گزارش نموده است كه واكسن فعالي بنام LTF -130 وجود دارد كه از يك سوش تريكوفيتون و يروكوزوم تهيه شده و معمولا براي گاوها مورد استفاده قرار مي گيرد ولي در شوروي سابق اين واكسن را براي شتر ها نيز مورد استفاده قرار داده اند بطوري كه شتر ها را در سن 30 روزگي و دوبار به فاصله هاي 14تا 20 روز واكسينه نمودند و استفاده از آن داراي نتايج خوبي در شترها بوده است.
حيوانات واكسينه شده بعد از سه تا چهار هفته از واكسيناسيون ايمني بدست آوردند و ايمني آنها حداقل به مدت پنج سال دوام خواهد داشت و تكرار واكسن دوره طولاني تري از مقاومت به تريكوفيتون را سبب مي شود.جهت پيشگيري از ابتلاي دامها و انسان به بيماري ، بايد به نكات زير توجه نمود:
1- جداسازي دامهاي آلوده و مشكوك و درمان آنها و ضد عفوني كردن بستر با استفاده از محلولهاي فنلي و سود سوزآور و فرمالدئيد و آب آهك
2- استفاده از دستكش و لباسهاي مخصوص كار در هنگام تماس با حيوانات آلوده و تعويض و شستشوي به موقع آنها.
3- كم كردن تماس بين دامها .
4- سعي در عدم بوجود آمدن خراشهاي جلدي در دام ، و درمان زخمهاي پوستي و استفاده از لوازم تيمار غير آلوده و مناسب .
5- عدم استفاده از آغلهاي آلوده كه در آن شترهاي آلوده و يا حتي گاوهاي آلوده وجود دارند .
منبع: www.ake.blogfa.com منبع: www.ake.blogfa.com منبع: www.ake.blogfa.com