برگ‌های برخی از گل‌‌های گلدانی و همچنين گياهان سايه دوست (Shade plants) از گرما و نور تابستانه، به ويژه در مناطق گرم، آسيب می‌بينند. يكی از ساختارهايی كه در باغبانی، برای كاستن گرما و نور مورد استفاده قرار ميگيرد، سايبان است كه ممكن است در ابعاد مختلف ساخته شود.

از نظر ساختاری، به طور معمول چارچوب سايبان، پايه‌هايی بيشتر از جنس چوب ميباشد كه روی آن‌ها چوب‌هايی، به طور افقی، قرار گرفته است. قسمت رويی و گاهی جانبی اين چارچوب را با بوريا، پارچه، پلاستيك و غيره می‌پوشانند. گاهی برای ايجاد پوشش از چوب‌های نازكی كه حدود 5 سانتی‌متر عرض دارد استفاده می‌شود، به طوری كه يك سوم تا دوسوم سطح سايبان را زير پوشش ببرد. گهگاه، بستری‌های گياه افزايی را در زير سايبان قرار می‌دهند، زيرا تا زمانی كه گياه و قلمه‌های ريشه‌دار شده دارای ريشه كافی نباشند، ممكن است تبخير و تعرق زياد، به آن‌ها آسيب برساند. بايد توجه داشت كه گياهان در زير سايبان در مقايسه با هوای آزاد نياز به آب كمتری دارند.

 

شاسی گرم مانند شاسی سرد است،با اين تفاوت كه در آن وسيله‌ای برای تأمين گرما قرار داده شده است. توليد گرما ممكن است در اثر فعاليت ميكروارگانيزم‌ها، روی موادی مانند كود دامی يا منابع گياهی درون شاسی انجام گيرد. اين منبع گرمايی را كوش می‌گويند كه واژه‌ای فرانسوی به معنای لايه و قشر است. گاهی بر اساس مقدار كود درون شاسی و گرمای ايجاد شده، انواع كوش را به كوش سرد، كوش ملايم يا نيم گرم و كوش گرم تقسيم مي‌كنند. در ايران افزون بر شاسی‌هايی كه با كود‌های دامی گرم ميشوند، از شاسی‌های نفتی يا زغالی نيز استفاده می‌شده كه به ويژه نوع زغالی آن متروك شده است. امروزه، در شاسی‌های گرم جديد از لوله‌های آب گرم، بخار يا جريان هوای گرم و نيز كابل‌های گرمايی برقی استفاده و گرمای مورد نياز تأمين می‌شود. چنانچه برای ايجاد پاگرما(Bottom heat) به منظور ريشه‌دار كردن قلمه‌ها و يا جوانه زدن بذرها از كابل‌های گرمايی استفاده شود، آن‌ها بايد روكش‌دار بوده، در ژرفای 10 تا 15 سانتيمتری خاك قرار گيرند. قلمه‌ها و يا بذرها را در جعبه‌های نشاء قرار داده، آن‌ها را روی لايه نازكی از شن كه تور سيمی حافظ كابل‌ها را می پوشاند، نگه‌داری می‌كنند.